yergezer

#Romanya da yedigimiz wasabili #patates cipsinden sonra en cok sevdigim ikinci #cips bu oldu: bezelyeli, #shiitake #mantar aromali #tayland cipsi #snackjack Right after the #wasabi flavoured #potato #snack that we had back in #romania, this becomes my second #favorite snack ever: shiitake #mushroom flavoured #pea #snack snackjack of #thailand#thai #snacks #supermarket #marketcrawl #discover #food #tasty #taste #delicious #vegan #vegansnacks #chiangrai

Khao soi, taylandin kuzeyi, laos ve burmaya ozgu bir cesit sulu noodle. Icinde sari curry, noodle, tursu, sogan, aci biber var. Uzerindeki patates cipsi gibi seyler de cheetos tadinda :) Bir paket cheetos alip aynisini izmire donunce yapacagim, bakalim nasil olacak.Khao soi is a special noodle soup served in northern thailand, burma and laos.#khaosoi #chiangmai #southeastasia #thai #thaifood #northernthailand #thailand #myanmar #laos #noodles #noodle #asia #asian #asianfood

#belçika usulu #midye yi Turkiyede servis eden, bulabildigimiz tek yer #izmir deki "midyeli" oldu. Bu durumu takdir etsek de , notumuz 4 (on uzerinden!) :) yazisi yakinda yergezer.com da… In #turkey #belgium styled #mussels can only be found on izmir's midyeli restaurant. Even if we appreciate it, our overall rating for the #food is 4 over 10.

Bir gün #plomari ye yolunuz duşecek olursa panayotis'in yerinde, şu köşe masaya oturuverin derim Thinking of a trip to greek #island of #lesbos ? In the town of #plomaríon try restaurant panayotis for #delicious #seafoods with a #fantastic #view of the #aegeansea#lesvos #mytilini #midilli #greek #greekfood #restaurant #seafood #tablewithaview #seaview

Hunching for some #grilled #ribs and ice cold #beer ? In #romania they serve in the best possible #medieval way !#romanya #et yemek icin harika bir yer. Bu basit ama #lezzetli sunum #poianabrasov #kayak kasabasindaki #ortacag #restoran indan#grill #grillhouse #pork #porkribs #porkchops #brasov #carpathians #medievalrestaurant #ski #skiresort #skiholiday #restaurant #food #soulfood #foodporn

Gurcistanda en sevdigimiz yemeklerden biri #khachapuri #adjaruli olmustu. Fırından yeni cikmis guzel hamurlu bir pide ustunde tereyag ve yumurta. #defnedevrim bile dayanamamıştı :)) Our favorite food in tbilisi georgia was khachapuri adjaruli. Even our little girl couldnt resist it!#gürcistan #tiflis #georgia #tbilisi #gürcü #pide #pizza #georgiancuisine #yemek #nefis #bread #ekmek

Elmacıoğlu İskender’de Kayseri Mantısı ve Diğer Kayseri Lezzetleri

Elmacıoğlu İskender Kayseri’nin en ünlü ve popüler restoranlarından biri. Adı üzerinde, iskenderin yanı sıra, pide, lahmacun, ızgaralar ve Kayseri mutfağına ait bazı özel yemeklerin de servisini yapıyorlar. Hem Kayserililer hem de kenti ziyaret eden yabancılar için Elmacıoğlu olmazsa olmaz yeme duraklarından biri.

Ben de son iki kıştır her Kayseri’ye gittiğimde, Erciyes’de kayak dönüşü Elmacıoğlu’na uğruyorum. Aldığım duyuma göre Vedat Milör de bu arada Elmacıoğlu’nda yemiş ve yemeklerini çok beğenmiş. Ben menülerindeki her şeyi tadamadım tabi ki ama tattığım kadarıyla edindiğim deneyimi paylaşayım.

İskender hiçbir zaman benim için aranan bir yemek olmamıştır. O yüzden onu pas geçerim. Ancak Elmacıoğlu’nun iskenderinin Türkiye’nin diğer yerlerinde tattıklarımdan bir farkını da göremedim. Zaten iskender, Elmacıoğlu’na gittiğinizde ilk tercih edeceğiniz yemeklerden biri olmamalı. Zira menüde birçok ilginç ve güzel yemek var.

Restorana kışları gittiğimden, menülerinin dikkat çekici seçimlerinden biri olan “Bamya Çorbası”nı tadabilmek mümkün olmadı. Bunun için sanırım bahar-yaz mevsimlerinde gidilmeli. Ama sırf bu yüzden yazın Kayseri’ye gidecek de değilim, ne de olsa Kayseri Türkiye’nin en sıkıcı şehirlerinden bir tanesi.

Gelelim diğer tattıklarıma. Öncelikle “Kayseri Mantısı” tabi ki. Burada sunulan mantı, Türkiye’nin diğer yerlerinde Kayseri Mantısı diye size yedirilen şeyden oldukça farklı. Kayseri Mantısı salçalı ve hafif baharatlı bir suyun içinde, neredeyse çorba kıvamında geliyor. Yoğurdu ve diğer baharatları da da yanında ayrı olarak getiriyorlar. Dilerseniz yoğurdu da üzerine ekleyip o şekilde yiyebileceğiniz gibi sade de yiyebilirsiniz. Mantıların diri olması çok çok güzel. Ayrıca malzemesi de çok lezzetli. İstanbul’da da çok iyi mantı servis eden yerler olmakla birlikte, Elmacıoğlu’nun Kayseri Mantısı gerçekten onlardan ileride ve alışılmadık bir lezzet.

İçli köfteyi de mutlaka tatmanızı öneririm. Hatay ve Mardin’de yediğim içli köftelerle bile yarışan, hatta onlardan daha iyi olan, baharatı çok iyi ayarlanmış, malzemesi çok zengin, kıvamı iyi tutturulmuş, kuru olmayan, çok lezzetli bir köfte. Kağıtta pastırma da tadabilirsiniz ama o konuda çok fazla pohpoh çekemiyorum, zira bu tam bir yemek sayılmaz. Pastırma dilimlerini üzerlerine biraz sebze-domates ekleyip alüminyum folyo üzerinde pişirilmiş olarak getiriyorlar.

Yöresel yemek seçimlerinden bir diğeri olan Yaprak Sarması ile ilgili sıkıntı var. Bu sene yediğim yaprak sarmayı yukarıda görünüz. Geçen sene yediğimde kısmi felç geçirdiğim ve 10 dakika boyunca ondan başka birşey düşünemediğim o güzelim yaprak sarma bu sene yok. Geçen yıl burada yediğim yaprak sarmayı ise aşağıda görebilirsiniz (Blackberry ile çekildiği için resim biraz dandik). Geçen yıl burada serçe parmağının yarısı büyüklüğünde sarılmış, harika malzemeli, mükemmel pişmiş ve sulu olmayan bir yaprak sarması yemiş ve bayılmıştım. Hatta arkadaşlarıma da buraya gittiklerinde mutlaka yaprak sarma yemelerini söylemiştim. Ancak bu sene yediğim tam bir fiyasko. Kötü ve sulu bir yaprak sarması, üstelik de limonlu geldi ki ben sıcak yemeğin ekşi olmasından nefret ederim. O yüzden yaprak sarmasından uzak durulmalı.

Bir başka tavsiyem de, yine yöresel Kayseri mutfağı yemeklerinden biri olan “Yağlama”. Yağlama, Türk yöresel yemekleri içinde şimdiye dek tattığım en güzel lezzetlerden biri. İlk bakışta dilimlenmiş lahmacunu andıran bu yemek, lahmacunun aksine fırında yapılmıyor. Tavada yapılıyor. Hamuru da yumuşak bir gözleme veya daha çok lavaş hamuru tadında ve kıvamında. Ayrıca kavrulmuş olan kıyma-soğan-biber-salça karışımı sonradan hamurun üzerine sürülmüş. Bu karışım tava yağını da içerdiğinden bu yemek haliyle oldukça yağlı oluyor. Neyse ki pek çok yemeğin yanında getirdikleri gibi Yağlamanın yanında da yoğurt getiriyorlar ve bu çok lezzetli ve taze bir yoğurt. Yoğurtla birlikte yediğinizde (yoğurda bandırabilirsiniz) hem daha lezzetli oluyor hem de biraz hafifliyor. Ancak elle tutulup yenebilecek gibi pek değil, çünkü hem çok yumuşak hem de adı üzerinde, oldukça yağlı. Yağlamayı mutlaka denemelisiniz. Ama dikkat, soğutmadan yemelisiniz, zira yağı donuyor.

Bu sene menülerinin farklı bir bölümünü de denemek istedim ve pidelerinden kuşbaşılı olanı tattım. İyi ki de yapmışım. Gerçekten bu benim yediğim en güzel pidelerden biri. Eti ve özellikle de biberleri ancak bu kadar lezzetli ve bu kadar iyi pişmiş olabilirdi. Diğer yandan bu pide alıştığımız piderlerden hamuru ile ayrışıyor. Çünkü kalın, pizza gibi yumuşak bir pide hamuru değil bu. Daha çok iyi pişmiş, çıtır çıtır ince bir lahmacun hamuru gibi. Hamurun ince olması malzemesinin güzelliğini daha da ön plana çıkarıyor ve bittiğinde şişmemiş oluyorsunuz. Keşke pideyi her yerde bu şekilde yapsalar.

Elmacıoğlu’na gittiğinizde benim tavsiyelerim Kayseri Mantısı, İçli Köfte, Yağlama ve Kuşbaşılı Pide. Yaprak sarmayı da umarım düzeltirler ve eski haline getirirler de geçen yıl tattığım o olağanüstü lezzet tatlı bir anı olmaktan çıkar.

Kayseri Mantısı, İçli Köfte, Yaprak Sarma, Kağıtta Pastırma, İskender, Yağlama, Kuşbaşılı Pide @Elmacıoğlu İskender, Kayseri
★★★★★

Çukurdaki Cennet: Çukur Meyhanesi

Nasıl ki Türkiye ile ilgili doğru haberleri artık yalnızca yabancı basından alabiliyor isek, Türkiye’de, İstanbul’da nerede keyifle yiyip içebileceğimizi de artık yabancılardan öğreniyoruz. Ne de olsa onlar iktidara, mekan sahiplerine, güç sahiplerine, kanal sahiplerine, şunun bunun sahiplerine tapınmak zorunda değiller. Adamlar kafalarına göre geliyor yiyor, beğenirse beğendim, beğenmezse beğenmedim diyebiliyor. Ha, damak frekanslarımızdaki kültürel farklardan dolayı ara sıra anlaşamıyoruz, o ayrı. Ama en azından samimiyetlerine güvenebilirsiniz, Türklere ise asla.

Benim de severek takip ettiğim, İstanbul ile ilgili yabancı bir yeme içme blogu var, adı da Culinary Backstreets. İstanbul’da yaşayan midesine düşkün iki yabancı arkadaşın İngilizce blogları olarak başladı, sonradan büyüyerek Atina, Şangay, Mexico City ve Barcelona’yı da kapsayarak devam etti. Genelde adı üzerinde, İstanbul’un arka sokaklarında lezzetli keşifler yapmayı, çok bilinmeyen restoranları keşfetmeyi görev edinmişler.

Onların listesinden seçerek gittiğim yerlerden biri Çukur Meyhanesi. Yıllardır Taksim’de, Galatasaray Lisesi’nin yanından Urban’a dönen sokağın köşesinde görürdüm de aklıma hiç o börekçi görünümlü, beyaz fayans kaplı, döküntü mobilyalı bodrum katına inmek gelmezdi. İyi ki yine yabancılar var da birşeyler öğrenebiliyoruz.

Bir gün dedim ki, “inelim ya şuraya bi, bak adamlar ne biçim övmüş”. Olur mu olmaz mı derken, pat sonunda giriş yaptık mekana. Mekan aynen yukarıda dediğim gibi, mahallenin börek salonundan hallice. İçerdeki insanların da çoğu yabancı, havada uçuşan İngilizce terimlerden Türk kulağı Türk kulağını duyamıyor, öyle yani. Garsoncuğumuz hemen intikal etti, menüleri aldık incelemeye, önden iki bira söyledik. Menüye bakıyoruz: enterasan! Menüde herşey 6 (yazıyla ALTI) lira, 6 lira olamayanlar da 12 lira. (50lik bira 7 lira, o ayrı). Şaşakalmışız. Menüde üstüne üstlük binbir çeşit de meze var, keyifçinin olmazsa olmaz diyebileceği her türlü meze: Peyniri, favası, deniz börülcesi, şakşukası, lakerdası… Ara sıcaklarda da herşey tastamam, paçangaydı, karides güveçti falan diye giden upuzun bir menü. En beylik olanlarından söyledik: Deniz börülcesi, fava, peynir, denemek için levrek soslu uskumru.

Servis ışık hızıyla siparişimizi getirdi ve o andan itibaren bambaşka bir gerçekliğe adım attık. İlk lokmaları alır almaz menüyü gördüğümüzde kapıldığımız şaşkınlığı toprağa gömen, beraberinde büyük bir heyacan dalgası getiren, acaip çok büyük bir şok! Şöyle dedim o an: BUNLAR ÇOK LEZZETLİ LAN! Bu şaşkınlık sadece o an değil, Çukur’a gittiğimiz ondan sonraki 10 sefer de hiç eksilmeden aynen böyle devam etti.

Deniz börülcesi ve fava, bu ikisi Ayvalıklı bir insan olmama rağmen, türlerinin şimdiye dek yediğim en güzel örneklerinden ikisiydi. Levrek soslu uskumru ise bir türlü kurumak bilmeyen bir lezzet pınarıydı, bitmek bilmiyordu, sanki yedikçe çoğalıyordu. Ve bunların tanesi 6 (ALTI) liraydı.

Ondan sonra da Çukur’a gitmeye devam ettik. Ve mezelerini, ara sıcaklarını, sıcak yemeklerini, hepsini sırayla denedik. Örneğin, BALIK MANTISI adını verdikleri lezzet bombasını (o da 6 ALTI lira) ilk test ettirdikleri deney grubunda biz de vardık. Bugün bu seçenek Çukur Meyhanesi menüsüne girmiş ise idda ediyorum benim o anda ayılıp bayılmam, kendimi yerden yere atmam, aşırı zevkten kısa süreli bilinç kaybı yaşamam nedeniyledir.

Sözüm odur ki, biz artık apayrı bir gerçeklik boyutundayız. Hem önceden Ayvalık, Cunda eğitimimiz vardı. Hem de üzerine bir de Çukur Meyhanesinde staj görerek, gerçek lezzete 6 (ALTI) liraya bile ulaşılabileceğini özümsedik. Artık dandik dandik mezeleri bize yüz paraya kakalamaya çalışırsanız fena halde bozuluruz sevgili “diğer” mekan sahipleri. Biz artık ZOR müşteriyiz. Biz sizin EN KÖTÜ kabusunuz. Biz sizin KELİNİZİZ. Dua edin takkeniz düşmesin.

Mezeler, Yemekler, Ara Sıcaklar @Çukur Meyhanesi, Beyoğlu, İstanbul
★★★★★

Hırvatistan’da Greenpeace Yok Mu???

Bu tuzaklı başlığın ardından şimdi tamamen alakasız biçimde devam etmeliyim. Şöyle mesela: Hiç turla bir yere gittiniz mi? Peki yurtdışında gittiniz mi? Ben gittim. Hem de bir değil, tam iki kere gittim. İnsan turla bir yerlere gittiğinde, hele bir de yurtdışında bir yerlere gittiğinde çok dikkatli olmalı. Turla yapılan seyahatlerde görülecek en güzel yerleri, yemek yenilecek en güzel noktaları kaçırmanız içten bile değildir. Bu yıl Hırvatistan’a ETS turla gittiğimde bu benim ikinci yurtdışı turu tecrübemdi, dolayısıyla talimliydim.

Dobrovnik’e vardığımızda açlıktan kudurmak üzereydik ve sevimli tur rehberimiz bir takım yemek önerilerini ardı ardına sıralamakla meşguldü. Dubrovnik dediğimiz yerde turistik olmayan hiçbir köşe bucak yok; her şey turistik. Rehber bir şeyler anlatıyor, ben de eyvah diyorum içimden, nerede yiyeceğiz bu yemeği? Muhtemelen turistik bir yere gidip yüz paraya saçmasapan birşeyler yiyerek Dubrovnik turizminin sıradan anılarla dolu tarihine birer çentik olarak işleneceğiz. Neyse efendim, rehberimiz bizi şöyle bir aldı dolandırdı, Dobrovnik’in en civcili, en el kadar ve en manzaralı yeri olan küçücük marinasındaki iki restoranı da gösterip “Buralarda birşeyler atıştırabilirsiniz ama yemek yemenizi tavsiye etmem” dedikten (ki herkes marinada veya meydanda yemek yenmeyeceğini bilir) sonra bizi alıp içerlerde başka bir restoranın önüne “burası en iyisidir” diyerek park etti. Menülere bir baktık, menüler Türkçe, herşey de Türk damak tadına göre hazırlanmış gibi, üstelik garsonlar da Türkçe konuşuyor! Ortalık buram buram komisyon kokmakta!

Ustaca hazırlanmış bu tuzaktan güç bela sıyrılıp, hemen direksiyonu Dubrovnik içlerine doğru kırdım. Ama bir türlü doğru dürüst yemek yenecek bir yer bulamıyorum. En sonunda dolana dolana marinaya kadar gelmişim. Açlıktan ve yorgunluktan bayılmamak adına, şu marinadaki mekana oturuyorum artık yeter dedim, oturdum. Mekanın adı Lokanda Peskarija, yani “Balık Lokantası”. Oldukça iddasız bir isim. Garson geldi, sevimli sevimli konuştu, bık bık birşeyler anlattı. Birşeyler sipariş vermeye yeltendim, “aaa dedi, onlar çok büyük yiyemezsin sen o kadar”. Allah allah, tamam dedim, yiyebileceğim kadarını, küçük balık (böyle yazıyordu vallahi menüde: KÜÇÜK BALIK) ve yanında midye söyledim.

Gelenin ne olduğuna yukarıda bakabilirsiniz. İki adet sevimli tencerede, iki tencere dolusu balık ve midye. İnsan yiyecekti bu yemeği nihayetinde ve ben hepi topu bir insandım.

Burada midye hakkında öfke dolu ufak bir parantez açalım. Sarımsaklı, zeytinyağlı, kendi suyunda, kapalı tencerede pişmiş bir midye bu. Midyeyi, neden bilmiyorum, Türkiye’de bu şekilde yiyebilmek mümkün değil ve bu durum beni çok sinirlendiriyor! Ya kızartma yağının içinde boğup öldürecekler midyeyi ya da dolmasını yapacaklar! Neden şu şekilde yapamıyorsunuz kardeşim siz midyeyi! Hani bir tane mekan olsun Türkiye’de midyeyi şu şekilde yapan gidip kombine biletini alıcam, o derece!

Biz küçükken midyeyi denizden toplar, sahilde bir ateş yakıp, üstüne bir yağ tenekesi kapatır, midyeleri de o tenekenin üstüne dizip kendi sularında pişirir, öylece de oracıkta gömerdik. Midye işte öyle yenir. Yukarıda görülen, Lokanda Peskarija’nın yaptığı midye de bu tarife yakın. İtalyanlar da bu şekilde yapıyorlar. Lokanda Peskarija’nın midyesi, biraz küçük midyeler kullandıkları için fazla etli değildi. O yüzden tadı güzel olsa da yemesi zor ve zahmetli oldu. Zaten koca bir tencere olduğu için bitiremedim.

Küçük balığa gelince: Küçük balık, küçük balık dediği bizzat ve ta kendisi, PAPALİNA çıkmasın mı? Şok Şok Şok! Masamda bir tencere papalina ile baş başayım. Ben ki Ayvalıklıyım, ben ki Cundalıyım, o Papalinayı yıllardır Ayvalık’da yiyememişim, gelmişim yıllar sonra Dubrovnik’de yiyorum. Bilmeyenler için, adı Cunda ile özdeşleşmiş bu balık, aslında SARDALYA’nın yavrusudur. Avlanma yasaklarının devreye girmesi ile, uzun yıllardır Ayvalık’da restoranlarda servis edilmemektedir. Ayvalık’da Papalina diye servis edilen birşey var ise de o aslında küçümen sardalyadır. Evet, başlık şimdi biraz daha anlamlı oldu değil mi sayın sabırlı okuyucu?

Yemekle birlikte iki de bira gömdüğüm ve adeta çatlayana kadar yediğim, yine de iki tencereyi bitirmeye yaklaşamadığım mekanda gelen fatura 25 Euro oldu. Yani bu yemek aslında iki kişilikti ve iki kişi 25 Euroya doyabilirdi. Üstelik de çok lezzetli bir yemek yemiştim ve bunu Dubrovnik gibi turistik bir kasabanın en turistik yeri olabilecek marinasında, harika bir deniz manzarasına bakarak yapmıştım. Yine olsun, yine yaparım.

Papalina, Midye @ Lokanda Peskarija, Dubrovnik, Hırvatistan
★★★★★

Nusr-Et Steakhouse: Et, Daha Çok Et!

Eğer olaylar farklı türde gelişseydi Goethe ruhunu Nusr-Et Steakhouse’da teslim edebilir, son sözleri de yukarıdaki biçimde olabilirdi. Neyse ki adamcağız bildiği şekilde ölmüş de kitaplarının hiçbirini okumamış biz Türklerin bile aklında en azından son sözleri ile kalmayı başarmış. Bu kadar ilkokul seviyesi Goethe bilgisinin ardından konuya giriyoruz.

Bir akşam ofiste otururken telefonum acı acı çaldı. Arayan patrondu. Şirketteki yabancı misafirlerimizi götürmek için süper bir yer bulduğunu, gelmek isteyip istemediğimi sordu. Neresi dedim, Nusr-Et dedi. Nerede dedim, Etiler dedi.

Ne yalan söyleyim çok et seven bir insan değilim, benim için olsa da olur, olmasa da. “Etiler” kelimesi de bünyemdeki “ciks” karşıtı antikorları harekete geçiriyor. Ama Etiler sonuçta eve yakın bir muhit, tamam dedim GELECEĞİM. İçimden en iyi olasılıkla daha önce gittiğim Etiler Günaydın gibi bir yer olur, yemeği boşver o zaman, bahçede içki içer sohbet ederiz diye düşünmüştüm. (Kabul etmemin bir sebebi de şu: o haftasonu motorsikleti satacaktım, satmadan son kez bir bineyim)

Motorsikletle artist gibi olay yerine vardığımda Nusr-Et’in vaktiyle Paul’un olduğunu sandığım noktada yükselmekte olduğunu gördüm. (Uzun zamandır Etiler’e gitmedim de) Yani bahçesi mahçesi olmayan, çift katlı kapalı bir yapı. Tüh dedim. Yakından geldiğim için ilk gelen bendim, masamız hazır değildi. Rezervasyon saati de geçmiş olmasına rağmen bir türlü o masa hazır olmuyordu. Bizim ekip teker teker geldi, kapının önünde hatırı sayılır bir kalabalık oluşturduk. Bizim gibi bekleyen bir sürü insan daha var. En sonunda (artık yarım saat mi kırk dakika mı ne) lütfedip bizi içeri aldılar. Sanırsın ki boğazda kulübe gidiyoruz!

Yuvarlak bir masaya oturmamıza müteakip sorgusuz sualsiz bir takım sunumlar başladı. Herşey ortaya geliyor, tabağa servis diye birşey yok. Ortaya bolca et ve kızarmış patates getirip bırakıyor, bir de şarap servisinizi yapıyor garsonlar. Ekmek de yok. İlk gelen bir şaşlık yığını. Yanımda Edirneli bir arkadaşım var. Şaşlıklara şöyle bir baktı, hımm dedi bunlar pişmemiş. “Ben az pişmiş et yemem. Et dediğin iyi kızaracak” Tamam abi dedim, ama dur bi deneyelim önce istersen. Aaa o da ne, yiyoruz, ağzımızda çiçekler açıyor. Sen misin ben az pişmiş yemem diyen, bir baktım arkadaşım kanlı kanlı etleri höp höp götürmeye başladı. Benim zaten etin ne kadar pişmesi gerektiği ile ilgili hazırda bir tezim yoktu, ben zaten götürüyorum. Ama açıkçası çok et sevmeyen biriyken az pişmiş et yiyebileceğime ve bundan keyif alabileceğime hiç ihtimal vermezdim.

Şaşlık gidiyor, spaghetti geliyor. Spaghetti ince ince kıyılmış, şaşlığa göre daha da kanlı. Ama birşey söyleyim, daha lezzetli. Bunu yerken kendimizden geçiyoruz, hissediyorum masadaki muhabbet bile komaya girdi şu an. Herkes yemeğe gömülmüş durumda. Yemeğin tadı miktarın ötesine geçince bir servis daha söyleniyor, bir ikinci yığını da öyle götürüyoruz.

Onun ardından lokum geliyor. Lokum, lokum gibi. Şekil itibarıyla en az pişmiş olanı bu, dolayısıyla en kanlı olanı da. Bunda artık biraz doymaya yakınız ama yine de gözü dönmüş vahşiler gibi bunu da götürüyoruz. Onun ardından da kaburga geliyor (Kafes) Kafesin kesimini bizzat mekanın sahibi Nusret yapıyor. Nusret Günaydın’ın yanında 14 yıl çalıştıktan sonra kendi mekanını Doğuş Grubu’nun ortaklığı ile açmış. Yani arkası sağlam. Etleri de öyle.

Nusr-Et Steakhouse Etiler hiç aklımda yokken bana et yemeyi sevdiren bir mekan oldu. Şimdiye kadar hiç bu kadar lezzetli etler yediğimi hatırlamıyorum. Evet tamam, rezervasyon sistemi berbat, fiyatları abartılı. Ama önümde yeni bir olasılıklar dünyasını açtığı için (et yiyip zevk alma olasılığı) en az bir kez gidip burada yemenizi, diğer et lokantalarını ve et yemeklerini bu deneyimin ışığında düşünmenizi tavsiye ederim. Son sözüm anneme: Anneciğim, bana verdiğin öğüdü sonunda tuttum, ekmeksiz yedim ve bu sefer oldu.

Serpme, Şaşlık, Spaghetti, Lokum, Kafes @Nusr-Et Steakhouse, Etiler, İstanbul
★★★★★

175 Yıllık Bir Abartı: Pasteis de Belem – Belem Pastası

Lizbon’a yolunuz düştüğünde mutlaka uğramanız gereken muhitlerden biri Belem. Belem’e gitmek, İstanbul için düşünürsek Galata’dan Bostancı’ya gitmek gibi birşey. Hemen hemen aynı mesafe, şu klasik Lizbon tramvaylarından birine atlayıp son sürat gidiyorsunuz. (Uçak gibi sürüyorlar tramvayı) Vardığınızda bir bakıyorsunuz, Lizbon’un o daracık sokakları, tepeleri yokuşları, yerlerini palmiye ağaçlarıyla süslü deniz kenarındaki sakin bir düzlüğe bırakmış.

Belem’de görecek çok yer var ama onları burada sayıp sıralayacak değilim. Zira hiçbiri yenmiyor. İçlerinden yenen tek bir tanesi var ki o da 175 yıllık bir pastane, Pasteis de Belem (Belem Pastanesi).

Belem’e gidince mutlaka pastalarını tat dedikleri için gittim. Yoksa tatlıdan pek hazzeden biri değilim. Pastanenin önü kuyruk kuyruk insan; bütün o turlar getirip getirip turistleri pastanenin kapısına boşaltıp gidiyorlar. Adeta bir hafriyat alanı! Baktım ortalık karışık, e bu kadar gelmişiz geri dönmek de olmaz, hemen alıcıları çalıştırıp İngilizce bir komut konumlandırdım. Şöyle diyor komut: “İçerde de servisimiz var”. Harika değil mi? Masalara servis yapan bir pastane. Oysa herkes sinema gişesinden bilet alır gibi pastalarını gişeden alıp alıp kaçıyordu. Beni kalabalık kuyruklardan uzak tutacak bir normal insan davranışı takınmaya ve masalardan birine oturmaya karar verdim.

PAT bir garson geldi. Demek ki söylenenler doğruymuş, mekanın gerçekten de servisi var. Portekizce bilmediğimden İngilizce sipariş vermeye yeltendim, ancak olmadı. Garson İngilizce bilmiyor. Hop, o birine seslendi, öteki berikini çağırdı falan, en sonunda da pala bıyıklı İngilizce uzmanı bir garson bulundu neyse ki.

Bak şimdi, adama diyorum ki (ingilizce diyorum bunu) “Bana sizin şu ünlü pastalarınızdan biraz getirin”. Beriki diyor tamam. Sonra da gidiyor şu alttakini getiriyor. Muffin.

Ya, bir insanın 175 yıldır nasıl Muffin’i meşhur olabilir arkadaşım. Amerikalı mısın sen? Hem kapıda da görmüşüm, o kuyruk biçimindeki Japonların öbek öbek poşet poşet taşıyıp götürdükleri pastalardan biri değil bu Muffin. Küçücük pie gibi birşey alıp gidiyor onlar. Neyse, asabım bozuluyor tabi biraz, zaten Muffin de yoğun bir kabartma tozu tadından başka bir numarası olmayan birşey (kahve çok güzel ama)

Çıkarken kendi imkanlarımla gişeden iki Belem pastasını paket alıyorum; hani şu 175 yıllık, patentli, meşhuur Belem pastalarından. Sonra tırtıklayınca bir bakıyoruz, çıtır bir milföy kabı içine dökülmüş bol yumurtalı yumuşakça, fazla da tatlı olmayan bir krema aslında bu. Tamam, iyi güzel de, bence abartmayalım lütfen.

Belem Pastası, Muffin, Kahve @Pasteis de Belem, Belem, Lizbon, Portekiz
★★★★★

Lizbon’da Klasik Portekiz Yemeklerini Denedik

Ne yalan söyleyeyim, Avrupa’da şimdiye kadar ziyaret ettiğim ülkeler içinde en sevmediğim yemekleri enterasan ve umulmadık bir şekilde İspanya’da, Barcelona’da tatmıştım. Portekiz’de de aynı şey olacak diye düşünmüştüm ama her ne kadar iki ülke kültürel olarak çok yakın olsalar da Portekizliler’in damak tadı benimkine çok çok daha uygun.

Portekizlilerin çok zevkli insanlar olduklarını Lizbon’a iner inmez hemen fark ettim. Çünkü burada SARDALYA ülkenin, Lizbon’un sembolü gibi birşey. SARDALYA’nın dünyanın en lezzetli balığı olduğunu Türkiye’de sadece benim gibi deniz kıyısında büyümüş Kuzey Egeliler bilir ve anlar, başka da kimsecikler anlamaz! Akdeniz’in bu güzel balığı birçok Akdeniz ülkesinin mutfaklarında değerini buluyor (İspanya ve Türkiye hariç). Portekiz de sardalyayı resmen “kral” ilan etmiş olan bir ülke. Gerçekten takdir edilesi. Lizbon’dan bol bol sardalya ezmesi aldım ama oradayken sardalya tatmadım. Onun yerine daha ilginç olabilecek, bilmediğim yemekleri tatmaya çalıştım.

Lizbon daracık sokaklarla örülü, İstanbul gibi tepecikler üzerine kurulmuş, yokuşu bol bir şehir. Sokakta oturup yiyip içebilmek bu nedenle çok nadir durumlarda mümkün olabiliyor, mekanlar genelde kapalı ve dar. Ben dışarda oturmayı, sigara tellendirmeyi, gelene geçene bakarak yiyip içmeyi severim. Turistik mekan da sevmem. Bu nedenle tercihim turistik Baixa bölgesinden uzakta, Lizbonluların gece eğlencesi için akın ettikleri Bairro Alto’nun dar sokaklarından birinde, dışarıda birkaç masası olan Restaurante A Cocheira Alentejana oldu.

Bir süredir her gittiğim ülkede özellikle yerel çorbalarından tatmaya gayret ediyorum. Ukrayna ve Macaristan’dan sonra böyle oldu. İyi ki de bu alışkanlığı kazanmışım, yoksa Portekiz’in Caldo Verde’sini tadamayacaktım. Bu gerçekten şimdiye dek içtiğim en güzel, en lezzetli çorbalardan biriydi. Yeşil Çorba anlamına gelen Caldo Verde’yi Portekiz’de genelde düğün çorbası olarak yapıyorlarmış. İçinde püre halde patates, soğan, sarmısak ve bolca da ince ince kıyılmış lahana var. Bu versiyonunda birkaç dilim domuz sosisi de vardı ama sosis gereksizdi. Şimdiye kadar içtiğim en lezzetli çorbalardan biriydi, şiddetle tavsiye ederim.

İkinci seçimim Portekizliler’in deniz ürünleri kültürüne eni konu güvendiğim için (sardalya’nın burada kral olmasından dolayı) kum midyesi oldu. Bu kum midyesini yalnızca bir tek kez, o da memleketim Ayvalık’da Cunda Deniz Restoran’da, hardal soslu olarak yemiştim ve bayılmıştım. Sonra bir daha tadabilmek mümkün olmadı o şekilde. Menüde Amêijoas à Bulhão Pato görünce hemen söyledim. Sonuç lezzet açısından fena değildi ama ortada yenecek fazla birşey de yoktu. Kum midyeleri küçücük kalmışlardı, bununla birlikte yemeğin suyu mükemmeldi. Midyenin suyu, soğan, sarımsak ve lemongrass (evet evet) tatlarının karıştığı, ekmeğimin içine dalıp dalıp çıktığı çok güzel bir lezzet cümbüşüydü. Lemongrass’ı insan hemen tanıyor. Sadece tropikal iklimlerde yetişen bu bitki Tayland mutfağının da karakteristik aromalarından biri. Demek ki Portekizliler de uzakdoğuyu sömürdükleri zamanlarda bu bitkiyi öğrenmişler ve yemeklerinde kullanmaya başlamışlar.

Baktım işler iyi gidiyor, üçüncü ve son seçim menüdeki en iddalı seçeneklerden biri oldu. Ekmek kırıntıları, karides, yumurta ve yine lemongrass içeren, bulamaç gibi birşey gelince biraz yorulduğumu hissettim. Tadına baktım, aslında oldukça lezzetliydi. Tadını ferahatan Lemongrass olmasa çok kolay yenebilecek birşey değil. Tıpkı İspanyol Paellası gibi, bu da tam bir ortaçağ yemeği; ama bu ona göre çok daha ortaçağ. Neyse, önceki tabakları yalayıp yuttuğum için, bir de masayı çeşit çeşit iştah açıcı peynir, zeytin, pastırma, sardalya ezmesi ile donattıkları için, bu üçüncüyü bitiremedim ama yine de epey bir götürdüm.

Deniz ürünü severlere Portekiz mutfağını ve bu restoranı tavsiye edebilirim. Kum midyesi menüdeki en pahalı seçimlerden biri olduğundan 40 Euro’ya yakın bir hesap geldi. Ama daha normal seçimlerle kişi başı 25-30 Euro’ya yiyip içebileceğiniz, yemekleri ve servisi iyi, dışarıda da oturulabilen bir mekan.

Caldo Verde, Deniz Ürünleri @Restaurante A Cocheira Alentejana, Lizbon, Portekiz
★★★★★

La Boqueira’da Deniz Ürünleri Tabağı

Barcelona, Avrupamızın en güzel Akdeniz kentlerinden bir tanesi. Gaudi’nin mimarisiyle de şahsına muhnasırlaşan kentin bir diğer ünlü özelliği de mutfağı(ymış). Deniz ürünleri ile sıkı bir bağı bulunan bu mutfağın Barcelona denince ilk akla gelen iki markası bir nevi prinçli deniz ürünleri yahnisi olan Paella ve çeşit çeşit küçük tadımlık kanepeler olarak nitelenebilecek Tapas.

Popüler bir şehir olan Barcelona maalesef her daim turist işgali altında. Kentin bu özelliği kimi zaman sıkıcı olabiliyor, çünkü esnaf kültürü de buna göre evrimleşmiş. Paella’ların çoğu hazır-dondurulmuş, Tapas ise genelde lezzetsiz. Birkaç turistik noktada başarısız sayılabilecek yeme girişimlerinde bulunduktan sonra bu gerçeği kavradım ve yerel yeme duraklarını aramaya koyuldum. Elimdeki Barcelona rehberinde Barcelona’nın 7 gün açık sebze-meyve hali meşhur La Boqueira’da yerel halkın gittiği bazı restoranların da olduğu, ancak buralarda yer bulabilmenin “bir şans” olarak görülmesi bilgisi paylaşılıyordu.

Şansımı denemek için La Boqueira’ya gittim. Ve ne şanslıymışım ki az biraz bekledikten sonra, küçük bir bara benzeyen şu tezgahta bir yer bulabildim. Zaten La Boqeira’da bundan başka bir yeme noktası da göremedim açıkçası.

Mekanın elektriği dikkat çekiciydi. Gerçekten de tezgahın ardındaki çalışanlar tüm müşterileri tanıyor gibiydiler. Tabi ben hariç Menüyü kısaca inceledikten sonra siparişimi alan beyefendiye, menüdeki en asortik seçim olan Spesiyal Karışık Deniz Ürünleri tabağını istediğimi söyledim.

Tabağı yukarıda görüyorsunuz. Çeşitli kum midyeleri (ki bu uzun ince dil midyesini Türk balık sofralarında pek kullanmayız, genelde örneğin Ayvalık’da yemlik olarak kullanılır), bütün karidesler, resimde tam görülmeyen bir yengeç parçası ve çeşitli balık. Balıkların ayıklanmadığını ve içlerinde yenmez organları, üstlerinde de pul olduğunu belirtmeliyim.

Mekanın ayrı bir mutfağı olmadığından yemeğin nasıl pişirildiğini aynen görebiliyorsunuz. Midyeler ve balıklar, hepsi birlikte kabuklarıyla, hiçbirşekilde temizlenmeden kaplardan alınıyor ve saç ızgaranın üzerine atılıveriyor. Terbiye vs yok. Kendi yağları ve tuzları ile hep birlikte çevrile çevrile pişiyorlar. Tabağa konup önünüze getiriliyor.

Yine resimde görülmüyor ama müessesenin ikramı da sunumun içinde: irili ufaklı ebatlarda siyah kıllar. Muhtemelen kol veya göğüs kılları.

Kıllardan sakınmak suretiyle bu yemeği yedim. Yatılı okul talimli olduğum için bu tarz şeyler benim açımdan sorun değil. Yalnız şu var ki: Balıkların tadı hiç iyi değildi. Pul ve iç organlar bence balığın tadını zenginleştirmedi. Kum midyeleri, özellikle de bizim pek yemediğimiz bu dil midyeleri tabaktaki en lezzetli şeylerdi. Gerisinden malesef çok tat alamadım.

Diyeceğim aslında şudur ki, İspanyol mutfağının benim görebildiğim özenilecek bir tarafı yok. Ege deniz ürünleri mutfağı, veya İtalyan deniz ürünleri mutfağı bana daha uyugun mutfaklar. Bu mutfak ise ancak İspanyolların deniz ürünlerine duydukları saygının veya karşılıksız aşkın bir ifadesi olabilir. Genel kanının ve yorumların aksine, deneyimlediklerimden hareketle Barcelona’daki deniz ürünleri mutfağını tavsiye edemiyorum. Ya da belki de doğru yerlere gitmeyi başaramadım. Umarım ileride seyahat makinasına tekrar jeton atabilirim de şansımı tekrar denerim. Ne de olsa Barcelona birden fazla ziyareti kaldırabilecek bir kent.

Deniz Ürünleri Tabağı @Barcentral La Boqueira, Barcelona, İspanya
★★★★★